Niðurfelling bótaréttar í 40 bótadaga. Segir upp starfi. Ákvörðun staðfest.

Nr. 5 - 2004

 

 

Úrskurður

 

Hinn 6. febrúar 2004 kvað úr­skurð­ar­n­efnd at­vinnu­leysis­bóta upp svohljóðandi úr­skurð í máli nr. 5/2004.

 

 

Máls­at­vik og kæru­efni

 

1.

 

Úthlutunar­nefnd at­vinnu­leysis­bóta á Austurlandi samþykkti á fundi sínum þann 20. janúar 2004 umsókn Y, um atvinnuleysisbætur frá 9. janúar 2004.  Með vísan til upplýsinga á vinnuveitandavottorði dags. 9. janúar 2004 um starfslok hans hjá N ehf. var réttur hans til atvinnuleysisbóta hins vegar felldur niður í 40 bótadaga í upphafi bótatímabils á grundvelli 4. tölul. 5. gr. laga um at­vinnu­leysis­tryggingar nr. 12/1997, sem kveður á um það að hafi umsækjandi um atvinnuleysisbætur sagt starfi sínu lausu án gildra ástæðna, skuli það varða missi bótaréttar í 40 bótadaga.   

 

2.

 

Y kærði framangreinda ákvörðun úthlutunarnefndar til úrskurðarnefndar atvinnuleysisbóta með bréfi dags. 24. desember 2003.  Í bréfinu segist hann hafa sagt upp starfinu vegna þess að brotið hafi verið á réttindum hans sem almennum launþega.  Hann segðist einnig telja að uppsögn hefði verið inni í myndinni hefði hann ekki orðið fyrri til.    Hann hafi verið ráðinn sem nuddari í 100% starfshlutfalli.  Þegar honum hafi orðið ljóst að tímakaupið var kr. 900 í jafnaðarkaup, engir kaffitímar og vaktaálag ekki greitt fyrir aukavinnu á kvöldin og um helgar, þá hafi hann gert ítrekaðar athugasemdir við fjármálastjóra fyrirtækisins.  Einnig hafi hann ekki fengið frídag á launum eftir sjö daga samfellda vinnu eins og reglur kveði á um.  Framkvæmdastjóri fyrirtækisins hafi gert honum ljóst að hann vildi ekki hafa óánægðan starfskraft í vinnu og hafi orðið pirraður vegna þess að hann leitaði réttar síns hjá VR.  Eftir þrjá mánuði hafi honum ekki þótt stætt að starfa undir þessum kringumstæðum þar sem launamál hans og vinnufyrirkomulag var óbreytt meðan aðrir nuddarar hafi fengið launahækkanir.

 

3.

 

            Í málinu liggur fyrir vinnuveitandavottorð frá N dags. 9. janúar 2004 þar sem kemur fram að Y hafi unnið hjá fyrirtækinu í 100% starfshlutfalli tímabilið 15. september 2003 til 1. janúar 2004 er hann sagði sjálfur upp störfum.  Einnig liggur fyrir vinnuveitandavottorð frá M dags. 15. janúar 2004, en þar starfaði hann tímabilið 29. ágúst 2002 til 30. september 2003 er hann sagði sjálfur upp störfum.  Haft var samband við framkvæmdastjóra hjá N.  Að hans sögn hafi verið um ágreining um vinnutíma að ræða.  Samið hafi verið um kr. 900 í jafnaðarlaun sem væri yfir taxta.  Hann hafi viljað fá meiri vinnu en hann hafði og þegar hann fékk því framgengt hafi hann heldur ekki verið ánægður og viljað fá launahækkun.  Þegar ekki var orðið við því hafi hann ákveðið að hætta störfum fyrirvaralaust.  Hann hafi síðan komið aftur og ráðið sig í sama starf sem verktaki frá 25. janúar s.l. og ynni hann þar enn á þeim kjörum.  Haft samband við VR.  Y hafi komið til félagsins og kvartað yfir því að fá ekki kvöldmatartíma greiddan sem aukavinnu eins og kveðið er á um í kjarasamningum, en vinnutími Y var yfirleitt frá kl. 14 til kl. 21.  Einnig hafi hann kvartað yfir því að fá ekki frídag á launum eftir sjö daga samfellda vinnu eins og segir í kjarasamningum.  Starfsmanni VR sagðist vera kunnugt um að Y hefði ráðið sig aftur til fyrirtækisins síðar í sama mánuði og hann hætti, en nú sem verktaki.    Launin sem hann hefði áður haft, þ.e. kr. 900 í jafnaðarkaup, væri yfir lágmarkslaunum kjarasamninga um sambærileg störf.  Þar væru lágmarkslaun í dagvinnu kr. 550 á tímann og yfirvinnulaun kr. 980, en Y hefði unnið meiri hluta vinnutíma síns í dagvinnu.  Samkvæmt kjarasamningum bæri að greiða matartíma á kvöldin sem aukavinnu væri hann ekki tekinn, og einnig bæri að veita frídag á launum ef unnið væri samfellt í sjö daga. Starfsmanni VR var ekki kunnugt um hvort fyrri ágreiningur hefði verið leystur, en sagði að um óvenjulegar aðstæður væri að ræða þar sem Y hefði ráðið sig til sama fyrirtækis aftur svo skömmu eftir að hann sagði upp störfum vegna ágreinings um laun, án þess að láta reyna á hvort VR tækist að leysa úr ágreiningnum.

 

 

Niður­staða

 

1.

 

Sam­kvæmt 4. tölul. 5. gr. laga um at­vinnu­leysis­tryggingar nr. 12/1997, veldur það missi bóta­réttar í 40 bóta­daga ef um­sækjandi um at­vinnu­leysis­bætur hefur sagt lausu því starfi sem hann hafði án gildra ástæðna.  Ákvæði þetta er skýrt nánar í 7. gr. reglu­gerð nr. 545/1997 um greiðslu at­vinnu­leysis­bóta en þar segir:  Ef um­sækjandi um bætur hefur sagt starfi sínu lausu er út­hlutunar­nefnd at­vinnu­leysis­bóta heimilt að ákveða að hann skuli ekki missa rétt til bóta, sbr. 4. tölul. 5. gr. laga um at­vinnu­leysis­tryggingar, séu starfs­lok til­komin vegna einhverra eftir­talinna at­vika:

a.         Maki um­sækjanda hafi farið til starfa í öðrum lands­hluta og fjöl­skyldan hefur af þeim sökum þurft að flytja bú­ferlum.

b.         Upp­sögn má rekja til þess að um­sækjandi, að öðru leyti vinnu­fær, hefur af heilsu­fars­á­st­æðum sagt sig frá þeirri vinnu sem hann var í, að því til­skildu að vinnu­veitanda hans hafi mátt vera kunnugt um þessar ást­æður áður en hann lét af störfum. Heimilt er að óska eftir læknis­vott­orði þessu til stað­festingar.

Kjósi út­hlutunar­nefnd að beita heimild 4. tölul. 5. gr. laga um at­vinnu­leysis­tryggingar í öðrum til­vikum en að ofan greinir, skal hún til­taka sér­stak­lega í ákvörðun sinni þau at­vik og sjónar­mið sem ákvörðun byggist á.

 

 

 

 

2.

 

Ágreiningur milli starfsmanna og vinnuveitanda um launakjör, vinnutíma og/eða aðstæður á vinnustað flokkast almennt ekki sem gildar ástæður í skilningi  4. tölul. 5. gr. laga um atvinnuleysistryggingar, sbr. 7. gr. reglugerðar nr. 545/1997.samkvæmt framangreindum reglum.  Kærandi taldi að ekki væri farið eftir kjarasamningum varðandi launakjör hans.  Samkvæmt upplýsingum frá VR voru launakjör þau sem hann samdi um yfir lágmarkslaunum, kjarasamningar geta ekki um jafnaðarlaun, en ef þau eru ekki undir lágmarkslaunum teljast þau þó lögleg.   Kærandi hafði farið með mál sitt til VR en lét ekki reyna á afskipti félagsins.  Honum var ekki sagt upp störfum heldur sagði hann sjálfur upp fyrirvaralaust.  Hann réði sig síðan aftur til fyrirtækisins um mánuði síðar.  Að mati úrskurðarnefndar atvinnuleysisbóta teljast ástæður þær sem kærandi gefur fyrir starfslokum sínum ekki gildar í skilningi 4. tölul. 5. gr. laga um atvinnuleysistryggingar sbr. 7. gr. reglugerðar nr. 545/1997.  Með vísan til framanritaðs er ákvörðun úthlutunarnefndar atvinnuleysis­bóta nr. 2 á höfuðborgarsvæðinu um niðurfellingu bóta­réttar kæranda í 40 bóta­daga samkvæmt 4. tölul. 5. gr. laga um atvinnuleysistryggingar nr. 12/1997 staðfest.

 

Úr­skurðar­orð:

 

Ákvörðun út­hlutunar­nefndar at­vinnu­leysis­bóta nr. 2 á höfuðborgarsvæðinu frá 20. desember 2004 um niðurfellingu bótaréttar Y í 40 bótadaga skv. 4. tölul. 5. gr. laga nr. 12/1997 um atvinnuleysisbætur, er staðfest.

 

Úr­skurð­ar­n­efnd at­vinnu­leysis­bóta

 

 

Linda Björk Bentsdóttir

for­maður

 

Árni Benedikts­son                                Benedikt Davíðs­son

 

 

 

Til baka